Toen prinses Laurentien in Japan woonde werd ze natuurlijk geconfronteerd met een taal die ze niet begreep. En die bovendien een ander alfabet kent dan het onze. Hoe ging Laurentien daarmee om?
Hoe was het om in Japan te communiceren en het Japans als vreemde taal te moeten leren? “Het is heel bevreemdend om in een land te wonen waar je de letters en de taal niet snapt”, geeft de echtgenote van prins Constantijn toe in een gesprek met Blauw Bloed. Al is er één groot voordeel…
“Toch stimuleert dat iets anders in je hersenen, dat herinner ik me nog wel van meer dan veertig jaar geleden. Dat je dan toch probeert om contact te maken.” Want één iets mogen we nooit vergeten…
“Wij zijn nu eenmaal sociale wezens, dus je gaat toch op zoek naar manieren om te verbinden en toch dat ene woord te leren”, voegt prinses Laurentien eraan toe. En dan trekt Laurentien een duidelijke conclusie…
“Taal is ook helpen ontdekken wat je nog niet weet”, geeft prinses Laurentien toe in haar gesprek met Blauw Bloed.
Prinses Laurentien heeft dan ook een passie voor taal en richtte in 2004 al de Stichting Lezen en Schrijven op.
